خدایا کفر نمی گویم پریشانم

چه می خواهی تو از جانم

مرا بی انکه خود خواهم اسیر زندگی کردی

خداوندا

اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی

لباس فقر پوشی و غرورت را برای تکه نانی

به زیر پای نامردان بیاندازی و

شب اهسته و خسته

تهی دست و زبان بسته

به سوی خانه بازایی

زمین و اسمان را کفر می گویی

نمی گویی

خداوندا

اگر در روز گرما خیز تابستان

تنت بر سایه ی دیوار بگشایی لبت بر کاسه مسی قیر

 اندود بگذاری و قدری ان طرف تر

کاخهای مرمرین بینی

و اعصابت برای سکه ای این سو و ان سو در روان باشد

زمین و اسمان را کفر می گویی

نمی گوی

خداوندا

اگر روزی بشر گردی

زحال بندگانت با خبر گردی

پشیمان می شوی از قصه خلقت

از این بودن از این بدعت

خداوندا تو مسئولی

خداوندا تو می دانی

که انسان بودن و ماندن در این دنیا

چه دشوار است

چه رنجی می کشد ان کس

که انسان است و از احساس سرشار است!